Beleids­kader Zorg en Welzijn 2009-2012

Voorzitter,

Ik neem u even mee terug naar het TV-programma Buitenhof van 7 december jongstleden. Onderwerp: De Jeugd van tegenwoordig. Een debat tussen Ido Weijers, bijzonder hoogleraar Jeugdrechtspleging aan de Universiteit Utrecht, en Fred Teeven, kamerlid voor de VVD.
Het debat was exemplarisch voor hoe er over jeugd wordt gesproken. Alle aandacht ging naar een kleine groep die veel problemen veroorzaakt. Op zich is dat terecht, maar het geeft wel een verkeerd beeld over ‘de jeugd van tegenwoordig.’ Het is van alle tijden dat de jeugd van tegenwoordig in een negatief daglicht staat. Wij zijn dan ook blij dat in dit beleidsprogramma aandacht komt voor een goede jeugdmonitor en dat die gebruikt wordt om een genuanceerd en correct beeld uit te dragen over de jeugd van tegenwoordig. Dat is hard nodig, want zelfs dit beleidsprogramma valt in dezelfde valkuil:
Ondanks dat wordt opgemerkt dat “integrale en cijfermatige informatie over aspecten van de jeugd ontbreekt” wordt toch gesteld dat radicalisering zich verscherpt. Dit komt uit onderzoek naar rechts-radicale jongeren en moslimfundamentalisten, twee weinig representatieve groepen om over ‘de jeugd van tegenwoordig’ een uitspraak over radicalisering te doen. En als bijna alle jongeren een fase van radicalisering meemaken, dan roept dat de vraag op of er werkelijk sprake is van verscherping van radicalisering in deze tijd. De links radicale beweging en de krakersbeweging lijken eerder gederadicaliseerd.
Overigens, de eerder geciteerde zin is behalve grammaticaal onjuist (daar vallen we niet over, dat gebeurt ons ook wel eens) ook inhoudelijk niet in orde. Integrale informatie over aspecten zal immers altijd ontbreken. (Maar dit terzijde)

De voorlichtingscampagne positieve beeldvorming moet jongeren bewustmaken van vooroordelen. Niet alleen jongeren hebben vooroordelen. In navolging van de Christen Unie/ SGP en het CDA vragen wij ook aandacht voor de man als slachtoffer van huiselijk geweld. In meer dan 80% van de meldingen die bij de politie binnenkomt is de vrouw slachtoffer en in 18,5% van de gevallen de man. Het is maar zeer de vraag of dit percentage representatief is, uit andere onderzoeken komen cijfers tot 50% naar voren. Maar als zou het cijfer van een kleine 20% correct zijn, dan nog gaat het om veel mensen, waar in de uitwerking van dit beleidsprogramma rekening mee moet worden gehouden. In hetzelfde licht een vraag: Waarom wordt tussen haakjes toegevoegd aan maatschappelijke opvang van zwerfjongeren, dak- en thuislozen: met name vrouwen?

Sport en beweging zijn belangrijk om overgewicht te bestrijden, naast een gezonde levensstijl. Zo staat het in het stuk. Maar als overgewicht bestrijden het doel is, waarom is dan alleen ingezet op sport als middel en wordt er geen werk gemaakt van een gezonde levensstijl?

In het licht van schaalvergroting in de zorg, worden zorgvragersorganisaties gesteund om te kunnen werken als tegenpool van de grote zorgverzekeraars. Wij vinden dit een verstandige keuze, hoewel we betreuren dat in de zorg voor een strijdmodel is gekozen. In plaats van een onafhankelijke instantie die alle belangen weegt en oordeelt, worden nu twee tegengestelde belangengroepen gestimuleerd. Hierop heeft de provincie echter geen invloed en, ja, dan is deze situatie te verkiezen boven een strijdmodel zonder goede tegenstand.

Tot slot: een citaat uit hoofdstuk 1. De overheid is verantwoordelijk voor het bieden van ondersteuning waar dit nodig is en het scheppen van randvoorwaarden waardoor alle burgers kunnen meedoen aan de samenleving. Hier zijn we het hartgrondig mee eens en zullen voorstemmen.