Luis in de pels

Terwijl de manager van een Amsterdamse beddenspeciaalzaak door commissaris Borghouts als Statenlid werd beëdigd, zwoer hij in stilte het vlees af. Deze transformatie tot vegetariër past bij de missie van Peter van Poelgeest van de Partij voor de Dieren: ‘In Noord-Holland, de meest jachtgezinde provincie, wonen tien keer minder mensen dan dieren. Ik ga ze een stem geven.’

Tekst: Mirjam Elias
Foto’s:Wim Salis

‘Wij gaan de grote partijen op sleeptouw nemen voor dierenwelzijn’
De tweede op de lijst van de dierenpartij was nog niet gekozen, of hij werd van alle kanten benaderd: brieven, verontruste telefoontjes, journalisten. ‘Het regent uitnodigingen, van het havenbedrijf bijvoorbeeld, maar ik wil zuiver en onafhankelijk blijven’, verzucht Peter van Poelgeest. Het laatste onderdeel van het introductieprogramma voor nieuwe Statenleden dat hij volgt, gaat over integriteit en dilemma’s. Hoe ontdek je of iemand je wil gebruiken? Wat doe je als een collega zijn vrouw meeneemt op studiereis omdat ze er veel van afweet?
Peter vertrekt na afloop naar Terschelling om met vriendin Astrud Wildschut (what’s in a name?) het leven te herinrichten. Astrud belandde via een vrijwilligersfunctie bij het dierenasiel op de administratie van de dierenpartij. ‘Ze willen dat ik meer ga werken voor de partij maar dat gaat Peter ook doen, even fantastisch als lastig met een peuter’, legt ze uit. Dat ze er qua inkomsten iets op achteruit gaan is geen punt. ‘Als ik in de provincie veel meer verdiende ging een deel toch naar de partij.
Ik had altijd huisdieren. Als ik op straat iemand zijn hond zie slaan ga ik erop af: ‘Voed je hond op maar sla niet’, aldus Peter die al twintig jaar werkt in de Baarsjes, ‘de op een na armste buurt van Amsterdam’.

Sporters of konijnen
Terwijl Finn, hun zoontje van tweeëneenhalf, de verslaggeefster boos van mamma’s plaats wil verjagen, vertelt zijn vader dat hij graag een professor hoog op de lijst wilde. ‘Ze kozen mij vanwege mijn praktische kennis en ingangen als faunaadviseur van de Dierenbescherming. Nummer een, Rob van Oeveren, heeft veel bestuurlijke ervaring in de wereld van nota’s en debatten.’‘Hij heeft het verstand en Peter de emoties, zeggen ze’, meldt Astrud liefdevol. Peter: ‘Kent Rob het verschil tussen een hond en een kat zo goed als ik?’ Zij: ‘Rob en Peter vullen mekaar prima aan.’
Klopt het dat het in Noord-Holland wemelt van de muskusratten en wat vindt u daarvan?
‘Dat beweren rattenvangers want het gaat om hun boterham. Maar muskusrattenbestrijding roeit niks uit. Dat loopt maar te vangen en vangen.Wat zou er gebeuren als je het niet deed?’
Het schijnt dat er dan dijken instorten, lijkt me niks.
‘Er zijn vrij grote onafhankelijke onderzoeken gaande over nut en noodzaak van dit dierenleed. Elders ontstonden helemaal geen gevaren. De muskusrattenindustrie bestaat al sinds achttienhonderd weet ik veel. Hoog tijd voor beter beleid. ’Peter van Poelgeest is ook voorstander van meer biologische producten: ‘De provincie wil van vier naar zes procent, ik naar zestien. Ik ga ook mijn best doen voor een beter faunabeheerplan. ’Het nieuwe Statenlid nam het op voor konijnen die waren opgejaagd door de aanleg van de Noord/Zuidlijn. Stadsdeel Amsterdam-Noord wilde ze afschieten om te voorkomen dat sporters blessures opliepen in de holen. ‘Praat ik nu met iemand die een pistool op zak heeft?’ riep Peter toen het stadsdeel voet bij stuk hield: sporters zijn belangrijker dan konijnen.

Op sleeptouw
Hoe staat u tegenover hokken openzetten en andere harde dieracties?
‘Niets voor mij. In een democratie kun je best wat bereiken door te laten zien dat het anders kan.’ Hiermee zit hij op één lijn met Borghouts die zijn nieuwe Statenleden voorhield dat de provincie nergens in beeld is. Hij wees op hun informatieplicht over de toegevoegde waarde van de provincie in de zin van: what’s in it for me. Bij dieren draait het om idealisme en gevoel, maar vaak bestaat er ook een menselijk belang. Neem de gemalen: ‘Als die water van de ene naar de andere polder pompen, worden jonge eendjes en visstromen letterlijk vermalen. Met een vistrap voorkom je de zinloze dood van miljoenen vissen. Zelfde geldt voor toezicht op lozing in sloten. Wij gaan de grote partijen op sleeptouw nemen voor dierenwelzijn. Sommige collega’s zeiden: het zal spannender worden met zo’n ander geluid. Geweldig toch?’ De telefoon gaat voor de zoveelste keer. Iemand over een zieke gans. ‘Straks op de boot gaan onze mobieltjes uit.’

Beschavingsgrens
De openbare dierenbemoeienis van Poelgeest en Wildschut begon met de pestcrisis. ‘Als een van de grootste vleesproducerende landen ter wereld, zijn we dierziektes vooral gaan zien als een economisch probleem. Ik was ontsteld zo bruut als de zwaksten van de samenleving werden behandeld. Uitgerekend toen besloot het bestuur van mijn woonplaats Purmerend om, ver van de bron van vogelpest, duizend Canadese ganzen te vergassen. Dat is goedkoop en er was nu waarschijnlijk draagvlak.’ Peter en Astrud mobiliseerden het publiek: ‘Je kunt ook oplossingsgericht denken, hier passeren we een beschavingsgrens. Van de SP in opkomst leerden we de pers in te schakelen.’ Een en ander resulteerde in een optocht en de werkgroep Ganzenoverlast. ‘Ik ben heel brutaal. Aangezien het om Canadese ganzen ging, belde ik de Canadese ambassade. Het gaat er in het leven namelijk niet om wat je kent maar wie. Ik deed zo veel contacten op, landelijk, bij gemeente en waterschappen, over lozingen en brute omgang met de natuur, dat ik in aanmerking kwam voor de onbetaalde vacature van fauna-adviseur bij de Dierenbescherming. Nu adviseer ik over alle dieren in het wild.’
Hoe liep het af met de Canadese ganzen?
‘In de Gelderse vallei waren mensen die hobbymatig ganzen hielden. Die waren ze kwijtgeraakt door het vogelpestbeleid. Wij hebben de onze toen gevangen en de provincie zorgde via de minister voor een landelijke ontheffing. Nu wonen ze in Gelderland.’

Arrogantie
Toen al bewees de provinciale bestuurslaag haar nut?
Daarover is Peter ambivalent: ‘Dieren houden zich niet aan grenzen, eigenlijk past een integrale aanpak beter bij dieren. Soms bakkeleien twee stadsdelen van wie die lastige ganzen zijn. Ze ontbijten hier en overnachten daar. In hun arrogantie denken mensen namelijk dat dieren altijd van iemand zijn. Maar zolang de provincie bestaat vormt die een podium’, relativeert hij enkele dagen later in de beddenspeciaalzaak die hij runt en die meteen dient als contactadres voor een landelijk en provinciaal netwerk dierenvrienden. ‘Ik werk al twintig jaar erg hard. De eigenaar is aardig, ik run de zaak met mijn
ogen dicht en doe ondertussen mijn dierenwerk. Vindt de baas geen punt zolang alles op rolletjes loopt.’

Ganzenhoeder
Bij hun beëdiging profeteerde Borghouts dat Statenleden bij de uitvoering van hun heilzame taken nauwelijks burgers tegenkomen:‘Wij opereren in het veld van gemeentebesturen, directies van elektriciteitsbedrijven, de aannemerij, milieuorganisaties, Kamers van Koophandel, boeren, besturen
van jeugdzorginstellingen, gemeenschappelijke regelingen ...’ Maar voor de deur van de beddenspeciaalzaak stopt het busje van de boeddhistische ganzenhoeder Martin Hof uit Coevorden.
Hij haalt bij het nieuwe Statenlid een bakje water voor twee zieke ganzen achterin: ‘Ze zijn zo trouw dat ik het mannetje meeneem als zijn vrouwtje ziek is. Ik draag in het hele land oplossingen aan.Want burger- en gansvriendelijk omgaan met hun ganzenpopulatie bespaart de overheid energie en negatieve publiciteit. De aarde warmt op dus ze blijven.’Vroeger werden lastige ganzen uit heel Nederland naar Coevorden gejaagd om redenen die nog niet zijn uitgezocht. Maar dat terzijde. ‘Rome is gered door ganzengegak toen de Galliërs aanvielen’, zegt Peter die het gesprek opving terwijl hij een echtpaar aan een opklapbed hielp. In nachtelijke uren ontdekte de fauna-adviseur op internet een gansvriendelijke
geboortebeperkingmethode. Zoon Finn, altijd in voor een diervriendelijk uitje, gaat mee naar een nest in een buurt waar mensen overlast ervaren. ‘Op twee na dompel ik de eieren in maïskiemolie, dan sluit het af en sterft het embryo’, aldus Peter die van jongs af leerde dat je de zwakkeren moet beschermen en dat de rijken niet nog rijker hoeven te worden. ‘Ik kom letterlijk en figuurlijk uit een rood Amsterdams nest, eerst PvdA toen SP. Mijn vader was timmerman en mijn moeder had allerlei baantjes. Mijn opa van vaderskant vocht in Spanje tegen de fascisten met hun tirannie. Die afschuw van onrecht komt in je wortels.’
Werd u vroeger veel gepest als roodharige?
‘Al waren ze tien koppen groter, je vloog ze naar de keel’, grijnst Peter. ‘Maar je leert ervan en wordt verstandig.’

Sprookje
Vanwaar de overstap van SP naar PvdD?
‘Omdat de Dierenpartij de meeste aandacht heeft voor de meest machtelozen der aarde die met veel meer zijn dan wij mensen.’ Dat het ook in de provincie wel om echte politiek gaat, bleek toen Hooijmaijers, de fractievoorzitter van de VVD die de grootste werd, tijdens de introductie de begroting kwam toelichten. Peter: ‘Ongelooflijk, er gaat in Noord-Holland zo’n zeshonderd miljoen om. De messen werden meteen geslepen. Hooijmaijers negeert de SP bij de coalitiebesprekingen. Niet democratisch, maar de SP heeft hier tot nu toe te vaak “nee” gezegd. Als je niet wilt meedenken nodigt dat niet uit tot samenwerking. Nieuweling Dago Wellink van de SP stal mijn hart. Hij kan honderdvoudig verdienen met zijn eigen bedrijven maar koos voor zijn gevoel. Ik krijg er steeds meer zin in om dit avontuur tot een goed einde te brengen, net als in een sprookje: ze leven nog lang en gelukkig. Als onze partij dat voor dieren kan betekenen ... is dat meteen een mooi slotakkoord voor uw artikel.’

Dit interview met Peter van Poelgeest, Statenlid voor de Partij voor de Dieren in de provincie Noord-Holland, komt uit Provincies.nl (nr. 4). Provincies.nl is het maandelijks magazine van het Interprovinciaal Overleg (IPO) over regionale ontwikkelingen. Het is bedoeld voor politici, bestuurders, ambtenaren, adviesorganen van kabinet en parlement en bestuurders en directies van maatschappelijke organisaties. Het IPO werkt bij de uitgave van Provincies.nl samen met Sdu Uitgevers.